Zwart. Dat is de kleur van metal. Toch? Niet als het aan Alma Alizadeh ligt, deathmetal-frontvrouw van For I Am King. In Dood & Verderf vertelt Alma hoe zij – als vrouw, Iraanse, roze-corpsepaint-liefhebber en Japan-fan – in de scene precies is wie ze wil zijn. Met als bonus het beste idee ooit voor een blackmetalfestival voor kinderen in Ahoy. Arigato!
Deze zomer was ik in het jeugdhonk van Wateringen. Dit dorp van 16 duizend zielen kent namelijk zijn eigen metalfestival: Masterfest, inclusief veel te grote namen.
Een daarvan was For I Am King. En ik werd compleet omvergeblazen. Enerzijds omdat deze metal- en deathcore-band absurd strak speelt en energie geeft, anderzijds omdat frontvrouw Alma Alizadeh een unicum in het genre is. Vrouw, quirky, Iraans, grappig, ontwapenend: zij is alles wat metal niet is.
Precies die Alma is vandaag te gast in Dood & Verderf. Als frontvrouw van For I Am King draait ze al tien jaar mee in een bijna volledig door witte mannen gedomineerde scene, met drie albums, meer dan 300 optredens, en performances op onder meer Wacken Open Air, Metal Days en Jera On Air. Alma kan daarom als de beste vertellen over hoe het is om vrouw te zijn in de metalscene.
We draaien daarom haar 7 platen om dit thema te belichten, aangevuld met de traditiegetrouwe tip van het online magazine Zware Metalen voor Alma.
De playlist
- Darkest Hour – Demon(s) (Deliver Us, 2007)
- Walls of Jericho – All Hail The Dead (All Hail The Dead, 2004)
- Amorphis & Anneke Van Giersbergen – Among Stars (Queen Of Time – Live At Tavastia 2021, 2023)
- Rites – No Change Without Me (No Change Without Me, 2023)
- Hanabie – “This Is the Year to Be a Gal” (Early Summer version) (Reborn Superstar!, 2023)
- Within Temptation – Mother Earth (Mother Earth, 2000)
Zwaar Aanbevolen
8. Dying Wish – Symptoms Of Survival
Maarten Ondersteijn, hoofdredacteur van Zware Metalen, was zeer blij met wie er te gast is bij Dood & Verderf. Hij kon hierdoor direct een van zijn favorieten naar voren schuiven. Want, Alma:
“Symptons Of Survival is het nieuwe album van het Amerikaanse Dying Wish. Het moet nog verschijnen, maar met de eerste singles weten we al dat dit niet meer mis kan gaan.
De band levert een rechtstreekse ode aan 2000’s metalcore in het straatje van onder andere Killswitch Engage en As I Lay Dying. Naast het heerlijk gitaarwerk is het geheime wapen – vandaar deze tip – de gevarieerde zang van frontdame Emma Boster. De venijnigheid in haar stem komt écht binnen, is overtuigend en vangt het gemis van Candace Kucsulain van Walls Of Jericho in alle opzichten goed op. Absoluut een aanrader dus!
Lees de recensie van Dying Wish – Fragments Of A Bitter Memory